دچار

هفته ی گذشته، سرِ کلاسهای دانشکده، سه نفر از ۶نفر استاد این ترم، که هر سه، مسئولیت هایی داشته اند در رسانه ملی و هنوز هم دسترسی به رسانه خیلی خیلی راحت تر از هر کسی دیگر در بیرون از سیستم است؛ در مورد موضوع دردناک وتامل آوری صحبت کردند که آدم را اندوهگین می کند و دلش می خواهد کاری بکند.

با این حال امروز که جستجو کردم در اینترنت هیچ اثر متنی ، تصویری یا ویدویی ازاین موضوع نبود. یعنی این موضوعیت نداشته برای ما و برای هیچ کسی دیگر و برای اهالی رسانه.

موضوع چیست؟

موضوع کارتن خوابهایی هستند که در جوی های حاشیه بزرگراه نیایش صبح ها سر از جوی بر می آورند. تعبیر یکی از اساتید این بود که “چون برخیزندگان ِ صبح قیامت است”، و دیگری اینکه مثل لانه ی مورچگانی که آب بریزند…

کافی ست نیمه شب بارانی بیاید، زن و مرد، کوچک و بزرگ، مجبورند با تن خیس و لرزی بر بدن دنبال جایی جدید بگردند.

غرضم نقد مدیریت شهری تهران نیست، سوالم از خودِ در حال رسانه ای شدن ، و دیگر رسانه ای هاست که ما داریم چکار می کنیم؟! دقیقا چکار؟

****

سهراب بود که می گفت:

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است..