دچار

خبر آمدنت را نسیم گفت،
سر کلاس بودم، یادم آمد آن آخرین شبنشینی مان را، من و همه ی شما!
شقایق ها آمدنتان را قامت بسته اند، شهر را تکاپویی ست، دل من را نیز
سالهاست خبری از شما نبود، اما امروز، گفتند یکی از برادران می آید.
یکی از شما ۲۱نفر.
اولش مهمان بودم، یادتان هست؟ آخرهای بهمن بود، جلو نیامدم، به رسم ادب در آستانه ی در، تا آخر، هیچ یادتان هست چه گفتمتان..؟
هفت روزی نگذشت، خبرم دادید که بیایم، یک سره صلا زدم بر هرچه که بود، سر به راه نهادم که سر بر آستان فرود آورم، ده روز فرصتم بود، نشست کنارتان، خاک روبی خستگان از راه رسیده ی به زیارت آمده تان..
و اتممناها به عشر..
ده روز دیگر نیزاجازتم دادید،
لحظه لحظه ش را قدر دانستم.
لطفتان را تمام کردید، حصیر ها کنار رفت، دیگر آن یک قدم فاصله هم بین مان نبود..
در آغوش کشیدمتان، تک تک بوسیدمتان
یادتان هست هم اتاق شدیم؟
من و دوستانم تک تک بغل گرفتیم تان
یک صبح تا غروب پیشمان بودید..
هر کدامتان، آنها که تکه هاشان را بیشتر جا گذاشته بودند هر چندتایتان روی یکی از تخت های من و دوستانم..
معراج تان تعویض شد
شب دوباره آمدید به آغوشمان..
یادتان هست نمی دانم لرزی که بر اندامم افتاده بود..
و شب آخری که من فردایش برگشتنی بودم
آه، غبارروبی ضریح شهدای گمنام
یکی یکی سلام تان می کردم، بسم الله می گفتم و در بغل می گرفتم و بعد دوستی دیگر خدمتتان را می کرد، تا هرچه گل و نامه که برای تان اورده بودند را جمع می کردیم و بر جای می نشستید..
هرچه را یادتان نباشد این دیگر یادتان هست که تا صبح، وقتی در حسینیه را بستم، من ماندم و شما، تا صبح حرف زدیم، دیگر نگران هیچ چیز نبودم، بلند بلند، کلام های اشک آلود
اشک های کلام آلود
..
حالا
خبر آوردند یکی از شمایان پیش ما می آیید، در دانشگاه، هم کلاسی می شوم تان..
مهمانی تان، خدمت تان، هم اتاقی تان، هم کلاسی تان
می آیی عقد اخوت بخوانیم..؟
می آیی و مرا رها نکنی هیچوقت..؟
که الحق و الانصاف رها نکردی، من آمدم، تو هم پشت سرم آمدی..

شهید گمنام، دوستت دارم.

پی‌نوشت:
سپرده ام به شما، سر رشته‌ی امور