دچار

بسم الله النور
به جای مقدمه:
۱- هر چیزی برای خودش زمانی دارد و زمان هر کاری هم محدود است . چون عمر ما محدود است .

۲- دل و فطرت پاک آدمی تمایل دارد تا خواسته های اوانجام شود .

۳- قوه عاقله و ادراکات طبیعی آدمی نیز کارهای مهم زندگی را گوشزد می کند به تکرار.

کار فی سبیل الله هم باید در قاعده و قانون خودش جلو برود . بسیاری از دوستان که بسیار کمک حال بودند در خیلی جا ها ، تا به سن ازدواج رسیدند و داخل فضای حقیقی جامعه شدند دیدند از این کارها مشخصا نمی تواند بعضی از دردهایشان را دوا کند و آن بعض درد هاشان همان معیشت بود و زندگی .

نتیجتا به سرعت و در عین حال به شدت از فضای کارهای فی سبیل الله کناره می کشند و از آن طرف هم بعلت اینکه قبلا نه در محیط بازار کار مستمر و تجربه قابل قبولی داشتند و نه در محیط هایی رسمی و اداری دچار مشکل می شوند .

و اینجاست که ما نیرویی تجربه دار و کارکرده را از دست می دهیم.

چه باید کرد؟

قاعدتا هرگاه از ابتدا بنیان کار خیر به طور اصولی و با آیند نگری کافی نهاده شود دچار مشکلات کمتری خواهیم شد .

نتیجتا بایست از ابتدا آفاتی که ممکن ااست در مسیر پیش بیاید را به نیرو شناساند و دید رووشنی از آینده به او داد و آنگاه فضایی را میسر کرد تا در آن هم تجربه های لازم جهت حضور در کار اقتصادی در اجتماع را کسب کند و هم به قول معروف چیزی تحت عنوان آب باریکه ( اصطلاح کارمندی!) را کسب کند تا لذت و ضرورت آن را درک و همچنین به وجود آن عادت کند.

شاید خیلی از دوستانی که همچنان در فضایی قبل از ازدواج و بحث معیشت هستند به این گفته با کلاه خاکستری نگاه کنند ، اما باید قبول کنیم کنیم که دیر یا زود مبتلا به مان خواهد شد و نمونه های آن نیز بسیار است .

ضمن اینکه در این مسیر حضور و وجود و راهنمایی دوستان بزرگتری که الان در اجتماع کار میکنند و قبلا در فضا های فی سبیل الله ، به شدت لازم و دخول آنان به این بحث مورد نیاز است .

تمت

پی نوشت :
شب های پر برکت قدر آرومم کرد… شکر