دچار

بسم الله

۱- وقتی حرف هایت و نوشته هایت بوی نا می گیرند، وقتی حس می کنی الان شاید بشود آب باریکه ای راه انداخت برای خشک نشدن ، وقتی حس می کنی مخاطبی نداری جز همانی که قبلا بود ؛ خودت! ، وقتی فکر می کنی ننویسی دیگر دیر می شود… ، وقتی اینها و خیلی های دیگر از ضد ونقیض ها را کنار همدیگر می نشانی حس می کنی نیاز به یک کمیته داخلی داری با حضور خودت، عقلت و دلت، تا ببینی می توانند بین تو و نوشتن آشتی بر قرار کنند یا نه؟!

۲- دوست داشتم اینجا از خیلی چیز ها بگویم که یاد آور خودم باشد، ولی دست آخر به این رسیدم که باید به خودم یادآوری کنم ساکت!، سکوت کن! ، و ترسی که در ته دلت جا خوش کرده است، مبادا حرفی بزنی که دلی بشکند، دستی بلرزد یا … ، مبادا فردا خودت ، خودت را محاکمه کنی که گیریم حرف زدن را بلد نبودی، حرف نزدن را که بلد بودی! ولی از آن سو آن دیگری بگوید که مبادا از سکوتت پشیمان بشوی … . خلاصه اینکه باز باید بگویم ، روزگار غریبی است نازنین…

۳-” دست نوشته های یک مسئول اردوی جهادی ” را برای خودم و دلم می نویسم، و کلنجار که اینجا بیایند یا نه.

۴- طبق برنامه سال گذشته در سالروز میلاد امام حسن مجتبی ع برنامه اطعام محرومین توسط دانشجویان داره پیگیری میشه، اگر نخودی بود، تا آشی هست … این متن پارسال

۵-هی فلانی! …