دچار

می گفت:

بعد از آنکه دیوانه شد، دیوانه شدم، تازه آن وقت بود که برای دیگران دیدنی شدم، مرئی! اسمش رویش است دیگر، در منظر و مرئا! قرار گرفتم. قبلش مثل بقیه آدم ها بودم، بعدش هم ظاهرا مثل بقیه آدم ها شدم، لحظه ست دیگر، آن. یک آن می آید و آن آن از آن توست. نوشتنم هنوز دیوانه واری مانده، کاری ش نمی شود کرد. ریشه ای ست، ریشه ش هم در تک تک سلول هایم ریشه کرده، نمی شود قطعش کرد مگر قطعم کنی.
دیوانه گی هایش ، به عکس من که مشهود بودم، دیدنی نبود، باید در چشم هایش غرق می شدی، باید در دستهایش می ماندی و می مردی تا بفهمی. ظاهرش مثل همه ی آدم ها بود، مثل همه ی آنها که اهلی نشده اند.
گذشت و گذشت.
دیوانه گی داشت اذیتش می کرد، بقیه هم اگر می فهمیدند اذیتش می کردند. سنگ ش می زدند حتی. عاقلی م گُل کرد. پشیمان نشدم، گِل گرفتم درش را. تمام شد.
” آن ” بود و یک دنیای بعدش.
” آن ” بود و آنها.

همین! برای هیچ کس نیست!