دچار

نوشت:

کاش ترانه ای بودم!

این‌گونه همیشه بر لبانت جاری.

نوشتم:

این‌روزها که روزه‌ی سکوت گرفته‌م

و تحریم شعر؛

چه غریب می‌ماندی..

این نوشته برای برادری‌ست که روزهای سخت آمادگی ارشد را طی می کند، و غریبی تهران می چشد.

ارسال شده توسط دچار در 20:38 کوتاه‌نوشته ها پیوند پایدار دیدگاه (۸)

بازتاب URL برای این نوشته:

مهمانی واژه‌ها