دچار

چشم هایت که اشک آلود شد، دوباره آینه را نگاه کردم،  چند ثانیه پیشتر اینطور نبود، آخر تو که بیرون را نگاه می کردی من مدام داشتم نگاهت می کردم، نگران شدم، دلم ریخت. دستم را آوردم عقب و گوشی ت را که تنها حدسم بود از دستت گرفتم، هنوز سکوت بود. نوشته بود: انالله و انا الیه راجعون.. ، اسم را خواندم نشناختم، فقط اشک هایت بود که از چشمان گـُر گرفته دانه دانه می غلتید.

حالا نگرانی م ، جایش را به حزنی داده بود که هم برای آن مرحوم ناشناخته بود ، هم برای دل ِ بارانی تو. عینک آفتابی را زدی که پدرم نبیند. دنیا چقدر کوچک است بانو. برایت کار فرستاده که ببینی، و خودش رفته. از من بشنوی راحت شده از این سیاره رنج. او غصه ندارد، خودش است و اعمالش.

کاش یک جایی بود، یک چیزی بود، سازمانی ، نرم افزاری، هرچی. خودش می فهمید، وقتی کسی پرید وقتی کسی رفت، دیگر شماره ش توی گوشی ت پاک می شد، پیام هایش حذف می شدند، اکانت هایش غیب می شد. دیگر دم به دقیقه جلوی چشمان گریان تو نمی بود.

ماییم و نوای بی نوایی،

بسم الله اگر طبیب مایی .

[با اجازه و احترام به حضرت نظامی گنجوی]

ورد است دیگر

از زبان نمی رود..

درد هایم به تو نزدیک ترم کرده طبیب…

یکی از خوبیای قیامت هم به نظرم همین یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ بودنشه.

آدمها می فهمند که چطور دوست داشته شده بودند. تو می فهمی که چطور آدمها رو دوست داشتی. می فهمی، می فهمند.

و سیه روی شود هرکه در او غش باشد..

همیشه همینطور بوده ام، هیچ وقت سر خود ننوشته م، باید می نشسته م حالا یا توی گوگل ریدر خدا بیامرز یا الان در اینوریدر، به وبلاگ خواندن، آن وقت ۵-۶تایی ،؛ چه می دانم چند تایی که پست وبلاگ روایت گونه می خواندم، حال نوشتنم می آمد و شروع می کردم به نوشتن.

یک ترسی و نگرانی ای همیشه داشتم، که این هم مرا بر حذر می کرد از نوشتن و می کند هم، آنقدر که همین الان هم که دارم با سرعت نور این چیزها را تایپ می کنم تا سرعت فکر کردنم و تایپ کردنم را با هم دیگر نزدیک کنم و کمتر یادم برود چه می خواستم بگویم، هم هنوز با من است. همین الان هم نمی دانم که آخرش این مطلب هم به بخش پیش نویس ها راهی می شود یا سر از صفحه در می آورد.

امروز داشتم فامیلی خودم را جهت ثبت دامنه سرچ می کردم، البته این را هم بعد از این که آلما توکل در وبلاگش از مصاحبه با یونس شکرخواه نوشته بود، به سرم زد که من هم شاید یه روزی بزرگترین روزنامه نگار ایران شوم، چه می دانم شاید یک همچه چیزی، آن وقت زشت است که برای خودم سایت شخصی نداشته باشم،مثلا مثل سایت حجت الله ایوبی بعد داشتم فکر می کردم که خب سایت شخصی همین است که الان دارم، پس یک دامنه به نام  فامیلی م می گیرم و ریدایرکت می کنم روی این. و بلافاصله آن پارادوکس همیشگی آمد سراغم.

راستش همیشه این سوال بود برایم بوده و هنوز هم تا حدود زیادی هست( آن قسمتی که نیست، به واسطه تسامح نیست، نه به واسطه رفع و پاسخش) که حد شخصیت حقیقی من و مجازی من کجاست.

این که آدم هایی که مرا ذاتا و برای اولین بار از طریق فضای مجازی می شناسند، و طبعا یک شناختی دارند، و آدم هایی که مرا در فضای حقیقی دیده اند و می شناسند، این شناخت هاشان چقدر فرق دارد با هم.

این که آیا باید منتظر قضاوت دیگران باشم یا نه؟ این که از آن فرار کنم یا استقبال؟ این که اصلا درگیرشان بشوم یا نه.

من هیچ وقت خیلی دوست نداشتم بیایم از خانواده م بنویسم، از موضعم نسبت به فلان اتفاق منطقه ای، بهمان جریان سیاسی، نامه سرگشاده برای کارگردان یا رییس جمهوری بنویسم یا علیه پلیس های بدی که امروز مرا آزردند و عصبی م کردند و در این وانفسای مالی ۱۰۰هزار تومن از سهم زندگی من کندند اعتراض کنم. همیشه این چیزها برای من نکاتی جهت نوشتن داشتند منتها بیشتر وقتاها عطائشان به لقیشان بخشیده شده اند.

الان که فکر می کنم بیشتر نوشته های من، غیر از اینکه روایت باشد ، روایت های اول شخص، بیشتر چیزهایی بوده که نمی شده ننوشته شان. چیزهایی که بیشتر از ذات احساسی من نشات می گرفتند و حرفهایی بودند که با همه مگونبودنشان، باز جای خاصی برای گفتنشان نبود.

من به ذات اول یک گلوله احساس بوده م، بعد کمی منطق و شعور و عقل و یا چیزهای دیگری شاید اضافه شده م. این احساسی بودن آن وقت در تمام زندگی من جاری می شود . ( آستین هایم را بالا می زنم و مجدانه تر می نویسم.)  آن وقت روابط من سرشار از همین احساس می شود. بی تعلق آنکه خوبی و شادی و نشاط و یک سری صفات دیگر از او ساطع می شود، مرا دچار خود می کند و دوستش می دارم. و این دوست داشتن شاید عمق هایی پیدا می کند که نمی دانم کجای شرع و عقل تعریف می شود.نمی فهمم اگر هنوز کسی را دوست بدارم که قبلا هم دوستش داشته ام، چه معنی ای می دهد. این حرفها همیشه مرا می ترسانده است. ازاینها که می گویند همه چی تمام شده بدم می آید. اینجا دکه اعتراف نیست و خواننده کشیش نیست، ومن هم آن مسیحی متدین نیستم، من فقط دارم فکر می کنم این که می گوید عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست یعنی چه؟

{یک پاراگراف را

.

.

.

حذف

می کنم… }

نه! قرار بود روایت کنم. و داشتم پیش نیاز این روایت را می نوشتم، روایت کنم برای کسانی که مرا می شناسند؟ یا برای کسانی که مرا نمی شناسند؟ برای دسته ی اول چه فایده ای دارد؟ برای دومی ها چه فایده ای؟

اگر جایی دیگر بنویسم چه می شود؟ ها؟

اصلا بیایید قرار بگذاریم: همدیگر را قضاوت نکنیم. هان؟ بخوانیم هم را ، مثل یک فصل از کتاب، یک فراز از رمان. هان؟ بدون پیش فرض (یادم باشد این را در قسمت سمت چپ وبلاگ بنویسم)

اصلا بیاید خیالمان از هم راحت باشم، من می نویسم، و اینجا خانه ی نوشتن های من است، شما می خوانی و اگر دوست داشتی مهمان می شوی، اگر هم نداشتی خب مرا می گذاری و دیگر دستت را روی زنگ این خانه نمی گذاری و ما را به خیر و شما را به سلامت. هان؟ به قول عابد، اصلا بیا رو در روی هم بایستیم، تو چشم بگذار، من می روم گم می شوم. هان؟

حس نوشتنم رفت، همیشه وقت ِ اینجا که می رسد، حس نوشتن م می رود، ذهنم درگیر می شود به همه ی اتفاق هایی که بعد از هر نوشتن در دنیای پروانه ای آدم ها می افتد، و بعد دستم روی ذخیره پیش نویس می رود و مطلب می رود به همانجایی که بقیه مطالب هستند… .

این بار را می گذارم برود، شاید قرارهامان با هم گرفت. خدا را چه دیدی؟

هی باید بیشتر بنویسم

هی کمتر می نویسم

هنوزم نوشته هایی که پیشنویس می مانند، زیاد است..

و شاید همیشه

به حواست

هست.

همین!